Modlić się do Ciebie, Panie... Nie, chciałbym tylko spać pod Twoim wejrzeniem. Dziś wieczór tak będzie lepiej.
Spróbować już nie myśleć, nie ruszać się. Przynajmniej w ten sposób
oddam się Tobie; nie będę już próbował wiercić się w Twych rękach, bez
przerwy wiercić się jak nerwowe dziecko.
Moje troski dziś wieczór są zbyt ciężkie, bym mógł je dalej nieść. Jest za późno. Trzeba spać.
Muszę jeszcze napisać te listy... Nie. Jutro.
Panie, naucz mnie odpoczywać.
Naucz mnie pozostawiać rzeczy nie dokończone, nie próbować załatwić przed zaśnięciem wszystkich spraw.
Tak jakby dało się wszystko załatwić!...
Naucz mnie godzić się z tym, że jestem zmęczony, bez niechęci, złości,
bez przeklinania tego absurdalnego faktu, że mój organizm wymaga snu.
Naucz mnie składać papiery, nie wyrzucając sobie, że powinienem był się
urodzić „wołem roboczym”, nadczłowiekiem czy nie wiem czym jeszcze.
Naucz mnie kończyć dzień. W przeciwnym razie nie będę umiał umrzeć.
Bo jeszcze zostanie po mnie praca do zrobienia...
Naucz mnie pogodzić się z tym, że... nie jestem Tobą...
0 Komentarze:
Prześlij komentarz