Ubóstwiam Cię słowo, któreś się stało ciałem, prawdziwy i odwieczny Synu Boży, prawdziwy Synu Panny Maryi w pełni czasów. Ubóstwiając Twą Boską osobę i połączone z nią człowieczeństwo, czuję popęd uczczenia biednego żłobka, który Cię przyjął jako dziecię i rzeczywiście był pierwszym tronem Twej miłości. Obym mógł paść na twarz przed tym żłóbkiem z prostotą pastuszków, z wiarą świętego Józefa, miłością Najświętszej Panny. Obym się mógł pochylić, aby ten nieoceniony pomnik zbawienia naszego uczcić z tym duchem umartwienia, ubóstwa, pokory, z jakim Ty, Pan ziemi i nieba, wybrałeś żłóbek jako przytulisko Twego ciała świętego. Ty, Panie, raczyłeś spocząć w tym żłóbku jako niemowlę; racz przeto i serce moje orzeźwić choćby kropelką tylko owej radości, którą wzniecił widok Twego świętego Dziecięctwa i cudów towarzyszących Twemu narodzeniu. W imię tej radości błagam Cię ostatecznie, abyś cały świat obdarzył dobrą wolą i pokojem i abyś w imieniu całego rodzaju ludzkiego złożył wyraz czci i wdzięczności Ojcu i Duchowi Świętemu, który z Tobą żyje i króluje, jako jeden Bóg od wieków do wieków. Amen.
Pius IX, 1.10.1861r.
100 dni odpustu raz na dzień
0 Komentarze:
Prześlij komentarz