Święta Gertruda ofiarowała Bogu jedną ze swoich prac temi słowy:

Ofiaruję Tobie, Panie, tę pracę przez Jednorodzonego Syna Twego, w mocy Ducha Przenajświętszego, na cześć i chwałę Twoją wieczną. Amen.

W tejże chwili uczuła, że to, co w ten sposób ofiarujemy Bogu, bywa nad ludzkie pojęcie uszlachetnione i miłem się staje Bogu Ojcu. Jako wszystko, na co przez kryształ zielony patrzymy, zielonem się wydaje, lubo lakiem nie jest, tak wszystko, cokolwiek Bogu Ojcu przez Jednorodzonego Syna Jego ofiarujemy, najprzyjemniejszym Mu bywa.

(Ks. 3, roz. 30 , 9, 14).

Dla lepszego jeszcze zrozumienia, jak pożyteczna sprawy swoje Panu Bogu ofiarować, słuchaj, co razu pewnego Chrystus powiedział św. Gertrudzie. Wiedz, że wszystko co czynisz, bardzo mi się podoba; czemu, gdy ona wierzyć nie chciała, rzekł do niej: Wszak i ty, trzymając jaką rzecz w ręku, a łatwusieńko umiejąc ją i mogąc przerobić, zapewne byś nie omieszkała tego uczynić i to jak najpiękniej, tak żeby się wszystkim podobała; otóż i ja sprawy twoje, dlatego że mnie je zwykle ofiarujesz, trzymam niejako w ręku swoich; a ponieważ mi nie zbywa ani na mocy, ani na dobroci, wiedz że o tem, że z dobroci swojej tak sprawy twoje urabiam, iżby się jak najbardziej oczom moim podobały.

(Ks. 4, roz. 31).