Każdy, mawia Chrystus Pan do św. Gertrudy, użyczając naturze swojej snu, jedzenia i picia, może mi się stać tak miłym, jak gdyby mnie zasłaniał tarczą od zniewag, wyrządzonych mi przez światowców. Niechaj tylko sercem lub usty odmówi słowa następujące:

(Ks. 4, ros. 13).

Panie Jezu! biorę ten pokarm z tą miłością, z jaką Ty sam go uświęciłeś, gdy przebywając tu na ziemi w naturze ludzkiej także jadałeś, a to ku czci Ojca Swego przedwiecznego i na zbawienie całego rodu ludzkiego. 

Proszę Cię, chciej na mocy tego zjednoczenia obrócić to czynność, jako i każdą inną na pomnożenie chwały Swojej, oraz na pożytek Kościoła tryumfującego, wojującego i cierpiącego.